طی چند روز پسین بارندگی‌های سنگین در ولایت‌های شمال و شمال شرق افغانستان باری دگر سبب جاری شدن سیلاب گسترده و ویران‌گر شده است. نوارهای تصویری پخش‌شده از سیلاب‌های جاری‌شده در ولایت بغلان نشان‌دهنده‌ی سیلاب‌های مهیبی‌اند که هم‌چنان جان مردم را گرفته و خانه و زندگی آنان را نابود می‌کند. خبری هم از مدیریت این بحران از سوی رژیم طالبان نبوده و نیست و ظاهراً رژیمی که حلق خود و گوش دگران را با ادعای «آزادگی» پاره کرده است چشم بر راه کمک‌های «کفار» برای حل این بحران است.
کمک‌های جهان نیز که چنانچه گزارش‌های مکرری از سیگر، پروپابلیکا و یونیسف نشان داده است اغلب به دست همین رژیم می‌رسد و هیچ فرایندی برای حصول اطمینان از مصرف شدن این پول در راستای کمک به سیلا‌ب‌زدگان، قربانیان زمین‌لرزه و یا مردمی که صدرنشینی طالبان آنان را بی‌چاره‌تر از همیشه کرده است وجود ندارد و عده‌ای حتا حدس می‌زنند که این کمک‌ها در راستای قدرت‌گیری نظامی و بیشتر کردن نظارت بر مردم استفاده شوند.
همین دو روز پیش سیلاب‌زدگانی از ولایت غور گفتند که هیچ‌گونه کمکی تاکنون دریافت نکرده‌اند و پیدا نیست که رژیم منتظر چیست در این مورد اقدا جدی‌ای کند. جدی‌ترین اقدامی که این رژیم می‌کند این است که یک روز پیش از وقوع باران‌های سنگینی که به این سیلاب‌ها منتهی می‌شوند از طرف اداره‌ی هواشناسی خویش «هشداری» را صادر می‌کند.
توقع رژیم از صدور این هشدار برای مردمی که با گذر هر روز به بی‌چارگی آنان افزوده می‌شود چیست؟ خانه‌هایشان را ترک کنند؟ به کجا بروند؟ با چه سفر کنند و در کجا بمانند و چه بخورند و بیاشامند؟ وگر نه این‌ها پس چه؟ توقع این است که مردم از پنجره‌هایشان «بارندگی سنگین» را نگاه کنند؟
در عصری که مردم در جهان جزایر مصنوعی می‌سازند و امکان غیرقابل زیست را به زیست‌بوم تبدیل می‌کنند ناتوانی در مدیریت یک رشته سیلاب از سوی رژیمی که سراپای آن را ملاهای مدارس دینی اداره می‌کنند به حق چقدر می‌تواند شگفتی‌آور باشد؟
تلویزیون دیار، رسانه‌ی مستقر در ایالات متحده است که از سوی شماری‌از «خبرنگاران در تبعید» افغانستان پایه‌گذاری شده‌است. این‌رسانه هم‌اکنون روی پا‌ی‌گاه‌های دیجیتال، روی‌دادهای افغانستان و جهان را به زبان‌های فارسی، پشتو و انگلیسی روایت می‌کند و در نظر دارد تا به‌زودی پخش زنده‌ی اینترنتی و ماهواره‌ای اش را نیز آغاز کند.