«منکرات به صفر رسیده»؛ طالبان ادعا دارند که افغانستان را تبدیل به «مدینه‌ی فاضله» کرده‌اند

وزیر نهاد «محبوب» امربالمعروف طالبان که مردم را به شلاق کشیده و به مناسبات‌های مردم منظماً و به دلایل متفاوت حمله می‌کند، اخیراً طی اظهاراتی مدعی شده است که «منکرات در افغانستان به صفر رسیده» و رژیمی که طالبان ایجاد کرده‌اند همه‌شمول است. البته منظور این وزیر – و اکثریت دوستان او در دگر مناصب طالبان – از منکرات چیزهایی چون حق تعلیم زنان است که رژیم آنان آن را سلب کرده است و مقامات این رژیم از همان آغاز درگیری عجیبی با موضوعات مربوط به زنان داشته‌اند. اما در مورد صفر شدن منکرات، چه منکری بزرگ‌تر از گرسنگی روزافزون میلیون‌ها انسان است؟ کدام منکر سنگین‌تر تباه شدن آینده‌ی میلیون‌ها جوان و درازی دست احتیاج کل یک کشور به کمک‌های بیگانگان و به قول حنفی و رفقایش «کفار» است؟

این وزیر گامی جلوتر رفته و گفته است که نظام طالبان هم‌اینک همه شمول است و از اصل برای همه‌شمول بودن مکلفیتی ندارد. چنین چیزی چه می‌تواند باشد جز الیگارشی و انحصار قدرت و منابع و همه‌چیز یک کشور در دست یک گروه محدود که حتا در میان خود نیز بر سر اصلی‌ترین و حیاتی‌ترین موضوعات کشورداری به توافق نرسیده‌اند و هر از گاهی یک مقام بلندپایه بلند شده و از تصمیم‌های شخص مجهولی به‌نام امیرالمومنین انتقاد می‌کند؟ این چنین سخن گفتن جز زورگویی عریان و القای این ایده که «ما با زور آمده‌ایم و نیازی هم نداریم به شما مردم مغلوب حسابی پس دهیم» چه معنایی می‌تواند داشته باشد؟

البته این زورگویی و کوبیدن بر سر هرکسی که «مجاهدان رژیم» توانایی کوفتن او را دارند، جز آن‌که به تشدید آنچه آنان فحشا و گمراهی می‌خوانند منتج شده است هیچ حاصل دگری نداشته است. یاس و استیصال ناشی از حاکمیت ارتجاعی این رژیم کار جوانانی را که درس‌خوان و آینده‌نگر بوده‌اند به افسردگی و نومیدی و کار جوانانی را که بیکار مانده و راهی برای تامین مصارف و فراهم آوردن لقمه‌ای نان نداشته‌اند به اعتیاد و روی آوردن به مواد مخدر در مقام نوعی پناهگاه کشانده است؛ چه منکری در این میان نابود شده است؟‌

به‌یقین که باید دریغایی دردناک و آلوده به الم برآورد برای خاکی که حاکمانش از این‌که مکتب و دروازه‌های درس‌خواندن را بر روی زنان بسته‌اند و چند تنی را برای اعمال سخیف شلاق زده‌اند شادمانند. این حکام با همین مواضع است که واضح کرده‌اند که اندیشه‌ی آنچه «فاجعه‌ی انسانی» در افغانستان خوانده می‌شود ندارند و مادامی که مردی با زن در زنا گیر نیاید، اگر میلیون‌ها آدم گرسنه بودند نیز، خیر است.