اسرائیل بالاخره پس از بارها متهم کردن شبکه‌ی قطری الجزیره به جانبداری از حماس، فعالیت این شبکه‌ی بزرگ جهانی را در اسرائیل ممنوع کرد. اقدامی که شدیداً توسط نهادهای حامی آزادی بیان و حق دست‌رسی به اطلاعات محکوم شد؛ اما اخیراً، این یگانه روی‌داد در راستای محدودیت آزادی بیان جهانی نیست. آیا جهان در مسیر تثبیت این حق قرار دارد؟ آیا دست‌گیری منتقدان اسرائیل به ما تلنگری در مورد «پوشالی» بودن آزادی‌های بیان غربی نمی‌زند؟
تلاش گسترده‌ی جهانی از دهه‌ی شصت قرن بیستم به این سوی که می‌خواست آزادی بیان و حق دست‌رسی به اطلاعات را در مقام «حق طبیعی» و مسلم انسان‌ها تثبیت کند؛ در دسه دهه‌ی گذشته تدریجاً درحال فروشد و از دست رفتن بوده است.
تکان‌دهنده‌ترین واقعیت در این مورد این است که کسانی که ام‌روز درحال نقض این حق و تهدید به سلب آن هستند و شهروندان خود را برای حمایت از مدنی‌ترین حقوق انسان‌ها به خفه‌کردن و دست‌گیری هشدار می‌دهند. دموکراسی‌هایی قرن‌ها عمر دارند و علی‌القاعده باید نادیان آزادی بیان و حق ابراز وجود باشند.
بایدن در مورد اعتراضات دانشگاهی به عملیات گسترده‌ی جهانی به پولیس دستور می‌دهد تا «نظم را به مراکز دانشگاهی برگردانند» و نتنایاهو با افتخار از مسدود کردن یک شبکه‌ی بزرگ معیاری در کشور خود سخن می‌گوید، سوناک نیز هم‌چون بایدن حمایت از فلسطین را «حمایت از تروریسم» و حماس می‌خواند و به‌نظر می‌رسد که رژیم‌های «دموکراتیک» غربی در مورد اسرائیل حتا حرف مردم خودشان را نیز نمی‌شنوند.
اما گذشته از موضوع اسرائیل و حماس؛ در حقیقت آنچه آزادی بیان و جدیت آن را در دموکراسی‌های غربی به لبه‌ی پرتگاه کشانده است؛ گرایش روزافزون این رژیم‌ها به سمت راست‌گرایی است. کسانی چون ترمپ به صراحت ضد رسانه‌های آزاد و همگانی سخن گفته‌اند؛ محافظه‌کاران بریتانیایی «نظم و قانون» را وسیله‌ی سرکوب هر صدایی از سوی مردم کرده‌اند و کل اروپای قاره‌ای دست‌خوش اوج‌گیری گرایشات مهاجرستیزانه و ناسیونالیستی بوده است.
غلتیدن به ورطه‌ی راست‌گرایی افراطی، بازگشت فاشیسم و ناسیونالیسم‌های ستیزه‌گر، پیامدهای هولناک و خطرناکی خواهد داشت که یکی از آن‌ها بی‌شک همین به سخره گرفته شدن حق آزادی بیان و گفتن آشکار باور خود در چهارچوب یک دولت دموکراتیک است.
بی‌تردید که ادبیات درحال ترویج و گسترش جهانی که رسانه‌ها را «آوازهایی دروغین» و جانبدارانه می‌خوانند قسمتی از همین فرهنگ است که حرف و توجیه گروه‌های مورد حمایت خود را راستی و واقعیت محض می‌داند و دیدگاه شک‌ورزانه و انتقادی رسانه‌ها را که به دنبال کشف صدق و کذب ادعاها از سوی ساختارهای قدرت است را جانبداری و دروغ‌گویی. به‌هرجهت ما موظف‌ایم که از این دست‌آورد مهم انسانی، از حق گفتن باور و اندیشه‌ی خود به صورت آزادنه و بدون ترس از بیرون انداخته‌شدن یا سرکوب شدن دفاع کنیم.
تلویزیون دیار، رسانه‌ی مستقر در ایالات متحده است که از سوی شماری‌از «خبرنگاران در تبعید» افغانستان پایه‌گذاری شده‌است. این‌رسانه هم‌اکنون روی پا‌ی‌گاه‌های دیجیتال، روی‌دادهای افغانستان و جهان را به زبان‌های فارسی، پشتو و انگلیسی روایت می‌کند و در نظر دارد تا به‌زودی پخش زنده‌ی اینترنتی و ماهواره‌ای اش را نیز آغاز کند.