«گرسنگی، بی‌کاری، سرکوب»؛ طالبان با دست‌فروشان چه می‌کند؟

براساس گزارش رسانه‌های مربوط به‌افغانستان، طالبان چندین دست‌فروش را در شهر جلال‌آباد بازداشت کرده و در شهرداری این شهر، لت‌وکوب کرده‌اند. به‌مبنای این گزارش طالبان زمانی شروع به‌ لت‌وکوب این افراد کردند که از این دست‌فروشان پول خواسته‌ بودند و آنان حاضر به‌پرداخت پول نشدند. این نخستین باری نیست که طالبان با دست‌فروشانِ شهرهای بزرگ در افغانستان برخورد تند و فزیکی می‌کنند؛ این ماجرا هم‌چنین به افزایش فشار طالبان به‌روی مردم به‌قصد باج‌ستانی و اخذِ مالیاتِ بیش‌تر نیز اشاره دارد. تامین نظمِ شهری بی‌شک که اقدام خوبی‌ست، ولی تنها در صورتی‌که حاکمیت بتواند برای این دست‌فروشان «کار» دگری مهیا کرده‌باشد؛ در شرایطی‌که این دست‌فروشان گزینه‌ی دگری ندارند و کسی در اندیشه‌ی رفع بحران بی‌کار نیست، برخوردِ فزیکی و زورگیری از این طبقه‌ی فرودست، روشن‌ترین مصداق ستم‌گری نخواهد بود؟‌

فهمیدن نادرستی این برخورد کار چندان دشواری نیست، تنها چیزی‌که شما باید بدانید این است که دولت نمی‌تواند از دست‌فروشانی که بی‌شک فرودست‌ترین‌های جامعه به‌حساب می‌آیند، «مالیه» بگیرد و اخاذی کند. این حاکمیت در شرایط کنونی حتا حقِ راندن این طبقه از خیابان‌ها را ندارد، زیرا کار جاگزینی برای این دست‌فروشان مهیا نکرده‌است. برخورد طالبان در حقیقت به‌معنای این است که مهم نیست این دست‌فروشان زنده می‌مانند یا می‌میرند، به‌هرحال آنان نباید ظاهرِ شهرهای کثیف افغانستان را «کثیف‌تر» کنند.

طالبان هرگز خود را مسئول گرسنگان این کشور ندانسته‌اند، رئیس دولت طالبان، ملاحسن آخند، به‌صراحت گفته‌است که «امارات اسلامی ضمه‌وار نانِ کسی نیست» و آنان در بهترین حال آمده‌اند تا نان خود را تضمین کرده و مردم را مجبور کنند که گله‌ای سر به زیر آن‌ها بوده و به‌آنان احساسِ «راعی» و چوپان را بدهند؛ تا حرف بر سرِ خودشان باشد همگان شکم‌های پندیده و پُری دارند و برای مردم اما «تقوا» و هدایت می‌خواهند.