مجموعه‌ای از نهادهای مدنی و فعالان حقوق بشری از سازمان ملل متحد خواسته‌اند که تدابیری ویژه را برای انتخاب افرادِ شرکت‌کننده در نشست این سازمان در مورد افغانستان مدنظر گیرد؛ آنان می‌گویند که دست‌کم نیمی از این افراد باید «فعالانِ زن» در زمینه‌ی حقوق بشر و نمایندگان واقعی زنان و مردم افغانستان باشند؛ پرسش این است که این «نمایندگان راستین» چه کسانی هستند؟ این سازمان‌ها و افراد تا کجا از زنان – و کلِ مردم افغانستان – نمایندگی می‌کنند؟ به‌گونه‌ی مثال، شنیده‌ایم و دیده‌ایم که بعضی معترضان و فعالانِ زن افغانستانی در اروپا و امریکا، از «هم‌ریشگی» و ترادف جنبش زنان افغانستان با جنبش «زن، زندگی، آزادی» در ایران سخن گفته‌اند، درحالی که هرکسی که در افغانستان زندگی کند و یا کرده‌باشد، می‌داند که زنان این کشور طرف‌دارِ رفع و کشف حجاب و یا ترویج پوشاکِ ضدِ دین و سنت نیستند.
بزرگ‌ترین گره بحران افغانستان را در همین‌جا می‌توان بازشناسی کرد، این‌که شمار عظیمی از افرادِ منفرد که ایده‌های گونه‌گون خود را دارند، ادعا می‌کنند که باورهای آنان همان باورهای مورد پذیرش «مردم» یا زنان افغانستان است، درحالی‌که چنین نیست. به‌گونه‌ی مثال مردم افغانستان به‌هیچ‌رو مطالبه‌ی «دموکراسی» ندارند، دست‌کم من هرگز ندیده‌ام که مردم این کشور به‌صورت توده‌ای از یک مطالبه یا طرح دموکراتیک علناً حمایت کرده‌باشند. این باعث می‌شود که «مردم» و یا بدنه‌ی اصلی میلیون‌ها زن در افغانستان جایی در این جنگِ تئاترمانندِ قدرت نداشته‌باشند.
ما باید بپذیریم که باورهای احیاناً مدرن و مترقی ما در متنِ جامعه‌ی افغانستان جایی ندارد، جای پشت‌گوش کردن و فرافکنیِ باورهای شخصی خود به‌مردم و نسبت دادنِ این چیزها به‌مردمی که نه «زن، زندگی، آزادی» می‌خواهند و نه طرف‌دارِ دموکراسی و این چیزها هستند، باید در این متن جا باز کرد و سعی کرد که مردم بفهمند که حق‌شان چیست و چه توانایی‌هایی در آن‌ها نهفته‌است.
تلویزیون دیار، رسانه‌ی مستقر در ایالات متحده است که از سوی شماری‌از «خبرنگاران در تبعید» افغانستان پایه‌گذاری شده‌است. این‌رسانه هم‌اکنون روی پا‌ی‌گاه‌های دیجیتال، روی‌دادهای افغانستان و جهان را به زبان‌های فارسی، پشتو و انگلیسی روایت می‌کند و در نظر دارد تا به‌زودی پخش زنده‌ی اینترنتی و ماهواره‌ای اش را نیز آغاز کند.