بنابر گزارش‌هایی‌که اخیراً به‌نشر رسیده‌است، شماری از باشندگان منطقه‌ی «دشت برچی» در کابل مدعی شده‌اند که طالبان از آن‌ها «به‌اجبار» می‌خواهد که به پناه‌جویان بازگشته از پاکستان کمک کنند. دولت پاکستان با مقاومت در برابر فشارهای داخلی و خارجی برای تغییر و تعدیل تصمیم خود در مورد اخراج پناه‌جویان غیرقانونی افغانستانی از خاک این کشور، شروع به اخراج گسترده‌ی این پناه‌جویان و برگرداندن آن‌ها به افغانستان کرده‌است. به‌گونه‌ای که همه‌روزه دست‌کم چندهزار تن از گذرگاه‌های مرزی افغانستان با پاکستان عبور کرده و وارد خاک افغانستان می‌شوند. رژیم طالبان در اقدامی بسیار مشابه به اقدام این گروه در واکنش به زمین‌لرزه‌های هرات، خواهان «کمک» و دست‌گیری داوطلبانه‌ی مردم به این پناه‌جویان عودت‌کننده شده‌است، خواستاری‌ای که حرف و حدیث‌های بسیاری را در مورد نیت واقعی این رژیم ازین «کمک‌طلبی‌ها» برمی‌انگیزد.
قبل از هرچیزی باید به‌خاطر داشت که طالبان نه رژیم رسمی و قانونی افغانستان، بلکه گروهی نظامی‌اند که موفق به تصاحب حاکمیت افغانستان با توسل به‌زورِ عریان و گلوله‌های بی‌پایان شده‌اند، این رژیم تاکنون رسمیت بین‌المللی ندارد و از سوی کشورهای بزرگی چون ایالات متحده‌ی امریکا مورد تحریم اقتصادی نیز واقع شده‌است؛ گذشته از این‌که امریکا دارایی‌های دولتی افغانستان در بانک‌های خود را نیز مسدود کرده‌است؛ چنین رژیمی بی‌شک که دچار چالش‌ها و ناتوانی‌های مالی می‌شود، اما طالبان چگونه توانسته‌اند که در این دوسال از پسِ این چالش‌های اقتصادی برآمده و حتا ادعای پیشرفت اقتصادی افغانستان را داشته‌باشند؟
کمک‌های بشردوستانه‌ی جهانی که طالبان خود آن‌ها را از نهادهای بین‌المللی می‌گیرند و مسئولیتِ توزیع را به‌عهده‌ی خود می‌دانند، ممکن است به‌صورت گسترده برای ابقا و تامین منافع رژیم این گروه در افغانستان استفاده شده‌باشد، این استفاده آن‌قدر به مذاق طالبان خوشایند بوده‌است که آنان به‌عمد سعی کرده‌اند که عُمقِ فاجعه‌هایی چون زمین‌لرزه‌های هرات را بیش‌تر از واقعیت جلوه دهند تا بتوانند زیر نامِ این زمین‌لرزه‌ها از جهان پول دریافت کنند. اخیراً و پس از بی‌علاقگی جهان به‌ادامه‌ی کمک به آسیب‌دیدگان زمین‌لرزه‌های هرات، طالبان از مهره‌ی سیاسی دگری برای جلب کمک و حمایت مالی داخلی و خارجی استفاده کرده‌اند؛ پناه‌جویان اخراج‌شده از پاکستان.
این درحالی‌ست که مردم افغانستان خود با وضع نابسامان اقتصادی‌ای که دارند، زمستان سخت و تاب‌آزمایی را پیش‌ِ رو دارند؛ اما رژیم طالبان نه‌تنها کمک محسوس و ملموسی به این مردم نمی‌کند، بلکه تصمیم گرفته‌است که کیسه‌های آنان را تهی‌تر کند. البته شکی نیست که باید بی‌درنگ به وضعیت وحشتناک این پناهندگانِ بازگشته رسیدگی شود، اما چنین رسیدگی‌ای را مردم افغانستان – که یک سوم جمعیت آن با ناامنی غذایی روبه‌رو هستند – نمی‌تواند انجام دهد.
تلویزیون دیار، رسانه‌ی مستقر در ایالات متحده است که از سوی شماری‌از «خبرنگاران در تبعید» افغانستان پایه‌گذاری شده‌است. این‌رسانه هم‌اکنون روی پا‌ی‌گاه‌های دیجیتال، روی‌دادهای افغانستان و جهان را به زبان‌های فارسی، پشتو و انگلیسی روایت می‌کند و در نظر دارد تا به‌زودی پخش زنده‌ی اینترنتی و ماهواره‌ای اش را نیز آغاز کند.