در کنار خرواری از مشکلات و چالش‌هایی‌که جامعه‌ی افغانستان به‌صورت پیوسته‌ای با آن روبه‌رو بوده‌است؛ یکی از مهجورترین‌ها، آلودگی وحشتناک آب‌وهوای شهرهای بزرگ کشور در فصل سرما است. آلودگی‌ای که بنابر نتایج منتشرشده‌ی تحقیقات مکرر از سوی نهادهای معتبر تحقیقاتی در جهان، خطر ابتلا به بیماری‌های مرگ‌بار تنفسی و قلبی را افزایش داده و به‌صورت مستقیمی از طول عُمر انسان می‌کاهد.
کیفیت این آلودگی نیز، برخلاف دگر شهرهای آلوده‌ی جهان، به‌خودی خود می‌تواند مرگ‌بار به‌حساب آید؛ آلودگی‌ای که از سوختنِ «چرخ‌های لاستیکی»، سوخت‌های کیمیاوی، زغال تصفیه‌نشده و مواد سوخت غیرمعیاری پدید می‌آید. این درحالی‌ست که شهرداری کابل – چه در زمان حاکمیت جمهوری نئولیبرال و چه زیر سایه‌ی سلطه‌ی رژیم طالبان – هیچ اقدامی برای جلوگیری از استعمال سوخت‌های غیرمعیاری نکرده‌است.
نه‌تنها شهرداری کابل هیچ‌گونه نظارتی بر چندوچون استفاده‌ی مواد سوخت در افغانستان ندارد، بلکه بنابر گزارش‌های تایید‌نشده، بیش‌ترین کاری که برای پاک‌سازی هوا در کابل کرده‌است، صدور حکمی برای «ادای نماز استسقا» – نماز تقاضای باران و برف از خداوند – بوده‌است. اقدامی‌که به‌درستی نشان می‌دهد که رژیم طالبان در افغانستان، نه یک حاکمیت کاردان و تعلیم‌یافته، بلکه جمعی از روحانیان «اهل توکل» برای حل مشکلات اجتماعی است.
این‌که هردم و بازدم در شهری توام باشد با بویِ دود و سوختنِ گلو و ریه، نشان‌گر وضع وحشتناک جامعه‌ای است که حتا نفس گرفتن در آن تبدیل به یک دشواری و رنج شده‌است. و میزان مصیبت‌زدگی این جامعه آن‌چنان فراوان است و قاتلان پُرسروصدای این شهر آن‌قدر بی‌مجازات و آزاد و رهبر و سرور مانده‌اند که کسی وقعی به این قاتل خاموش، به این آلودگی کُشنده، نمی‌نهد.
تلویزیون دیار از سوی شماری‌از «خبرنگاران در تبعید» افغانستان پایه‌گذاری شده‌است. این‌رسانه هم‌اکنون روی پا‌ی‌گاه‌های دیجیتال، روی‌دادهای افغانستان و جهان را به زبان‌های فارسی، پشتو و انگلیسی روایت می‌کند و در نظر دارد تا به‌زودی پخش زنده‌ی اینترنتی و ماهواره‌ای اش را نیز آغاز کند.