ادامه‌ی کشتار هزاره‌ها؛ ۷ تن در هرات کشته شدند

روز گذشته، جمعه ۱۰ قوس/آذر، در منطقه‌ی جبرئیل ولایت/استان هرات، افراد مسلح ناشناس، ۷ تن را – به‌شمول دو روحانی شیعه – مورد تهاجم قرار داده و کشتند. حمله‌ای که بازتاب‌ها و واکنش‌های گسترده‌ای را به‌همراه داشته‌است. این حمله را می‌توان در ادامه‌ی موج جدید از خشونت‌ها علیه شیعیان و هزاره‌ها در افغانستان دانست. حملات هدفمندی که تحت عنوان‌های گونه‌گون از دهه‌ها پیش برعلیه اقلیتِ هزاره و اهل تشیع در افغانستان جریان داشته‌است و تغییرِ «حکومت‌ها» و نام‌های ساختارهای سیاسی، تغییری در این کشتار منظم و هدفمند هزاره‌ها نیاورده‌است.

از میان کسانی‌که در دو دهه‌ی گذشته به‌عنوان «رهبران هزاره‌ها» و اهل تشیع افغانستان شناخته می‌شدند، کریم خلیلی و محمد محقق، هردو این حمله را نکوهیده‌اند و از ناتوانی طالبان در تامین امنیت اهل تشیع و هزاره‌های افغانستان سخن گفته‌اند. محمد محقق این نقد را به سازمان‌های جهانی نیز گسترش داده و گفته‌است که این سازمان‌ها درحالی از بهبود امنیت در افغانستان سخن می‌گویند که هزاره و شیعیان هم‌چنان هدف کشتار قرار می‌گیرند.

این‌که از دهه‌ها پیش‌تر – و در واقع از همان زمان عبدالرحمان خان – هزاره‌ها به‌نام‌های گونه‌گون آماج‌ کشتارهای هدفمند قرار گرفته‌اند و از همان زمان تاکنون هیچ‌کدام از این نظام‌ها و ساختارهای قدرت موفق به جلوگیری از ادامه‌ی نسل‌کشی هزاره‌ها نشده‌است، به‌روشنی نشان می‌دهد که تمامی حاکمیت‌های افغانستان از پایان قرن نوزدهم میلادی تاکنون، این مسئله را جزو اولویت‌های کاری خویش ندانسته‌اند.

ماجرا آن‌جا به‌صورت مضحکی تلخ می‌شود که ما می‌بینیم که بعضی از این حاکمیت‌ها – همچون دور نخست حاکمیت طالبان در دهه‌ی نود میلادی – نه‌تنها خود را مکلف و موظف به تامین امنیت‌ هزاره‌ها نمی‌دانستند، بلکه به‌صورت فعال و گسترده‌ در این نسل‌کشی ممتد تاریخی سهم گرفته‌اند. و البته تنها مثال این حاکمیت‌های مرکزی و هزاره‌کُشی آن‌ها دولت طالبان نیست و می‌توان به – متاسفانه – شمار عدیدی از نظام‌های افغانستان اشاره کرد. و البته کشته‌شدنِ دست‌کم صدها هزاره‌ها از زمان به‌قدرت رسیدن مجدد طالبان در افغانستان، نشان می‌دهد که آنان این‌بار نیز تامین امنیت هزاره‌ها را تکلیف و کار واجب خویش نمی‌دانند.