انورالحق کاکر، نخست‌وزیر موقت پاکستان طی اظهارات حاشیه‌برانگیزی رژیم و مردم افغانستان را در ناامنی‌های اخیر در پاکستان دخیل و مقصر دانست. او افزود که پس از به‌قدرت رسیدنِ طالبان در افغانستان، حملات تروریستی در کشورش به‌صورت بی‌سابقه‌ای افزایش یافته‌است و به‌باور آگاهان یکی از مهم‌ترین دلایل اخراج اجباری پناه‌جویان غیرقانونی افغانستانی از پاکستان نیز همین نگرانی‌های امنیتی رژیمِ موقتِ اسلام‌آباد است. این درحالی‌ست که ذبیح‌الله مجاهد، سخن‌گوی رژیم طالبان در واکنش به این گفته‌های کاکر اظهار داشته که از خاک افغانستان برعلیه هیچ کشوری استفاده نمی‌شود و رژیم پاکستان نباید ناکامی‌های داخلی خودش را به افغانستان و طالبان مربوط بداند.
این گفت‌وگوها میان رژیم‌های دوسویِ خطِ دیورند، درحالی اتفاق می‌افتد که رژیم‌های روی کار در پاکستان از دهه‌ی هفتاد میلادی در قرن گذشته، یعنی از چهل سال قبل بدین‌سو، به مداخله‌ي گسترده در امور داخلی افغانستان متهم بوده‌اند. پاکستان مهم‌ترین پشتیبان تنظیم‌های هفت‌گانه‌ی جهادی در زمان حاکمیت حزب دمکراتیک خلق در افغانستان بود. نه‌تنها در زمان حاکمیت حزب دمکراتیک، بلکه قبل از کودثای ثور و در زمان جمهوری سردار محمد داوود نیز پاکستان به‌پناه‌دهی و حمایت از اشخاص مربوط به نهضت اسلامی و تشکیلات اخوانی در افغانستان متهم بود.
در بیست‌سال دوره‌ی جمهوری نئولیبرال نیز این وضع تفاوت خاصی نکرد و پاکستان به‌عنوان اصلی‌ترین و مهم‌ترین حامی طالبان شناخته می‌شد. نه‌تنها در جریان این دو دهه بلکه قبل از آن و در زمان حاکمیت پنج‌ساله‌ی این گروه در افغانستان نیز یکی از انگشت‌شمار کشورهایی در جهان که طالبان را به‌رسمیت شناخت، پاکستان بود.
اکنون و پس از این‌همه سال مداخله در امور افغانستان، این‌بار رژیم پاکستان از ناامنی‌های داخلی‌ای که از افغانستان متوجه این کشور است، دم می‌زند. دقیقاً مثل افغانستان، همسایه‌ی خود را به آموزش پناه‌دادن به شورشیان متهم می‌کند و پای رژیم حاکم در افغانستان را در حملات هدفمندی که در پاکستان رخ می‌دهد دخیل می‌داند؛ آیا می‌توان گفت که ناآرامی‌های روزافزون در پاکستان مکافاتی‌ست که این کشور باید در برابرِ مداخله‌ی بی‌وقفه در امور افغانستان بپردازد؟ حتا اگر چنین نیز نباشد، این بدیهی‌ست که افراطیت اسلامی پاکستان آن را در چند دهه‌ی پسین به‌عنوان بهترین وسیله برای تحقق اهداف سیاست خارجی خویش استفاده کرده‌است، روزی به ماری در آستین و بحرانی برای سیاست داخلی تبدیل خوهد شد.
تلویزیون دیار، رسانه‌ی مستقر در ایالات متحده است که از سوی شماری‌از «خبرنگاران در تبعید» افغانستان پایه‌گذاری شده‌است. این‌رسانه هم‌اکنون روی پا‌ی‌گاه‌های دیجیتال، روی‌دادهای افغانستان و جهان را به زبان‌های فارسی، پشتو و انگلیسی روایت می‌کند و در نظر دارد تا به‌زودی پخش زنده‌ی اینترنتی و ماهواره‌ای اش را نیز آغاز کند.