شب گذشته و در پی پیروزی تاریخی تیم ملی کریکت کشور در برابر تیم ملی کریکت پاکستان در رقابت‌های جام جهانی کریکت پنجاه آوره، اکثریت شهرهای کشور شاهد شلیک‌های شادیانه به نشانه‌ی شادمانی از این پیروزی مهم بودند. صداهای این شلیک‌های تا دیرگاه در کابل، جلال‌آباد، هرات و دگر شهرهای بزرگ کشور شنیده شده‌است. البته این نخستین باری نیست که یک پیروزی و واقعه‌ای نکو باعث شلیک‌های شادیانه‌ی نظامیان – و حتا عامیان مسلح – شده باشد، پیش‌تر نیز با پیروزی‌های ورزش‌کاران کشور در عرصه‌های ورزشی گونه‌گون و هم‌چنین رویدادهای سیاسی‌ای که رژیم حاکم آن را روی‌دادی میمون و مهم تلقی می‌کرد، از این شلیک‌ها صورت گرفته‌است. به‌گونه‌ای که کم‌تر کسی در کابل شلیک‌های وحشت‌ناک و پی‌هم شبِ خروج نظامیان امریکایی از کابل را از یاد بُرده‌است، شبی که این شلیک‌ها نه‌تنها مسلسل و پی‌هم بودند؛ بلکه سنگین و دهشت‌بار نیز بودند.
اما در این مورد اخیر، مقام‌های ولایت/استان ننگرهار خبر داده‌اند که شب گذشته و در پی شلیک‌های شادیانه، دو کودک در شهر جلال‌آباد زخمی شده‌اند. براساس بیانیه‌ی نشر شده این دو کودک در پی شلیک‌های غیرمسئولانه زخمی شده‌اند. شلیک‌های غیرمسئولانه‌ای که بی‌گمان عناصر و افراد رژیم نیز در آن نقش داشته‌اند و چه بسا عظیم‌ترین سهم را داشتند.
شلیک‌های شادیانه در فرهنگ مردم افغانستان می‌تواند مبین واقعیت‌های مهم اجتماعی باشد، بدین معنا که رابطه‌ی این مردم را با خشونت به‌لحاظ تاریخی و خوگرفتگی آن‌ها را با خشونت به‌درستی و روشنی نشان بدهد. مردمی‌که در چهار دهه جنگ آزگار با انواع گونه‌گون خشونت مورد سلاخی و قساوت قرار گرفته‌اند و چه به‌صورت جمعی و چه به‌صورت فردی، کشته شده و منفجر شده‌اند؛ دگر خشونت را مفهومی ذیلِ «وضعیت استثنایی» نمی‌فهمند بلکه هردم و هرلحظه آماده‌ی وقوع و رخ دادن گونه‌ی دگری از خشونت هستند. و از آن‌جا که این خشونت در فرهنگ جامعه جا باز کرده‌است، خود این عامیان خشونت دیده نیز این رفتار و کنش خشونت‌آلود را در زندگی روزمره‌ی خویش بازتولید می‌کنند و چه در برخورد خشنی که با فرزندان خود دارند و چه در شلیک‌های شادیانه‌ای که برای پیروزی تیم ملی خود انجام می‌دهند، می‌توان دید که خشونت دگر پاره‌ای از این زندگی اجتماعی شده‌است و نه‌تنها در مصایب و بدبختی‌های این مردم، بلکه در شادکامی‌ها و خشنودی‌های آن‌ها نیز مي‌توان خشونت را به‌نظار نشست.
تلویزیون دیار، رسانه‌ی مستقر در ایالات متحده است که از سوی شماری‌از «خبرنگاران در تبعید» افغانستان پایه‌گذاری شده‌است. این‌رسانه هم‌اکنون روی پا‌ی‌گاه‌های دیجیتال، رویدادهای افغانستان و جهان را به زبان‌های فارسی، پشتو و انگلیسی روایت می‌کند و در نظر دارد تا به‌زودی پخش زنده‌ی اینترنتی و ماهواره‌ای اش را نیز آغاز کند.