ولایت/استان هرات در شمال‌ِ غرب افغانستان، ام‌روز، دوشنبه ۱۷ میزان/مهرماه برای «چندمین» بار لرزید. براساس گفته‌ی مرکز لرزه‌نگاری ایالات متحده‌ی امریکا، قدرت این زمین‌لرزه ۴.۲ ریشتر بوده‌است. برمبنایِ گفته‌ی شاهدانِ عینی، این «چندمین» باری‌ست که هرات پس از زمینلرزهی اصلی در سه روز پیش، تکان‌های شدید خورده‌است. رها، یکی از باشندگانِ شهر هرات در گفت‌وگو با پابلیک تریبون می‌گوید که «حسابِ پس‌لرزه‌ها را از دست داده‌اند»، او هم‌چنین می‌افزاید: بیش‌تر مردم جایی برای فرار ندارند و به‌محض این‌که زمین می‌لرزد، به‌طرف خیابان‌ها و «سرِ فلکه‌ها» می‌گریزند. گفتنی‌است که این پس‌لرزه‌ها در حالی به‌وقوع می‌پیوندند که جست‌وجو برای مفقودشدگانِ زمینلرزهی نخستین هم‌چنان ادامه دارد. گزارش‌ها حاکی از آنند که این زمینلرزهی پسین، در قسمت‌هایی از ایران نیز احساس شده‌است. این پس‌لرزه‌های بی‌پایان و مکرر، تاثیر بسیار مخربی روی روان مردم هرات به‌جا نهاده‌است.
آمار دقیقی از تعداد جان‌باختگان و زخمیانِ زمین‌لرزه‌های چند روزِ گذشته در هرات موجود نیست. آمار رسمی رژیم طالبان تعداد کشته‌شدگان را بیش‌تر از دو هزار تن گزارش داده‌است، حلال احمر این رقم را بیش‌تر از پنج‌صد تن گفته‌است و براساس آماری که ام‌روز از سوی سازمان ملل متحد منتشر شد، تعداد جان‌باختگان بالغ بر یک هزار تن و تعداد گمشدگان بیش‌تر از ۵۰۰ تن است. ناهماهنگی‌ها و تفاوت‌های آشکاری که در میان این آمارها وجود دارد، خبر از غرض‌ورزی‌های سیاسی در فهوایِ بعضی از این آمار می‌دهد.
رژیم طالبان از دوسالِ گذشته تاکنون، بارها و به اشکال گونه‌گون، سعی کرده‌است که حمایت‌های بین‌المللی را به هرشکلی و به‌هرطریقی که ممکن است، جذب و جلب کند. این رژیم پیش‌تر نیز در ارائه‌ی آمار آسیب‌دیدگانِ روی‌دادها اغراق کرده بود تا کمک‌های بیش‌تری را از سوی نهادهای بین‌المللی جذب کند. این‌که فاجعه‌ی انسانی‌ای به این بزرگی و به این ویران‌گری، تبدیل به دست‌مایه‌ای شده‌است برای جذبِ حمایت‌های مالی بیش‌تر، به‌خوبی نسبتی که رژیم با فاجعه‌ی در حالِ وقوع دارد و این‌که وضعیت قربانیان این روی‌داد تا چه حد برای این رژیم اولویت شمرده می‌شود را نشان می‌دهد.
اما به‌هیچ‌رو تاثیر ویران‌گر روانی این زمین‌لرزه‌های پی‌هم را نباید نادیده انگاشت؛ شهروندانِ هرات، در پیِ وقوع پس‌لرزه‌های مکرر، شاهد فشار روانی‌ای گران بوده‌اند. یکی از باشندگان هرات در گفت‌وگو با پابلیک تریبون می‌گوید که «ترسِ زلزله، خورد و خواب را از خانواده‌ی ما گرفته‌است، ما هرلحظه منتظریم که پس‌لرزه‌ی دگری رخ بدهد»، او وضعیت «کودکان» خانواده‌های هرات را «تاسف‌بار» می‌خواند و می‌گوید که آن‌ها آماده‌ی فشار روانی‌ای از این دست نیستند و با دیدنِ وضعیت نامناسب بزرگان و فرارهای مکرر از خانه، در معرض شدیدترین آسیب‌های روانی قرار گرفته‌اند.
این درحالی‌ست که ریاست رسیدگی به حوداثِ طالبان و نهادهای مددرسانِ بین‌المللی، هم‌چنان در حالِ رسیدگی به قربانیان و آسیب‌دیدگان روستاهایِ ولسوالی/شهرستان زنده‌جان هستند و حتا موفق به رسیدگی کامل به همان نواحی و مناطق نیز نشده‌اند. نوارهایی در شبکات اجتماعی نشان می‌دهند که مردم با دستان برهنه سعی دارند که گیرماندگان در آوارها را نجات دهند و همین وضع، نشان می‌دهد که رژیم و نهادهای بین‌المللی تا چه حد در رسیدگی به این آسیب‌دیدگان موثر بوده‌است. نبایست «غیراختیاری» بودنِ فاجعه را پذیرفت، این درست است که «حادثه» قبل پیش‌گیری نیست، ولی تبدیل شدنِ «حادثه» به «فاجعه» قابل پیش‌گیری است و آنانی‌که مسئولیت دارند اما این کار را نمی‌کنند، بی‌شک مسئولیت دارند.
تلویزیون دیار از سوی شماری‌از «خبرنگاران در تبعید» افغانستان پایه‌گذاری شده‌است. این‌رسانه هم‌اکنون روی پا‌ی‌گاه‌های دیجیتال، روی‌دادهای افغانستان و جهان را به زبان‌های فارسی، پشتو و انگلیسی روایت می‌کند و در نظر دارد تا به‌زودی پخش زنده‌ی اینترنتی و ماهواره‌ای اش را نیز آغاز کند.