روزنامه‌ی واشنگتن‌پُست در گزارشی تازه نوشته است که با گسترش فقر، بیکاری و فروپاشی زیرساخت‌های صحی در افغانستان، نشانه‌های آشکار «نارضایتی عمومی» در سراسر کشور در حال افزایش است. این در حالی‌ست که طالبان در موضع‌گیری‌های رسمی خود درباره‌ی نیاز به کمک‌های بیرونی، پیام‌هایی متناقض به جامعه‌ی داخلی و بین‌المللی ارسال می‌کند.
شریف‌الله زمان، سخنگوی وزارت صحت عامه‌ی طالبان، در گفت‌وگو با واشنگتن‌پُست، اثرهای فاجعه‌بار قطع کمک‌های امریکا را تایید کرده و گفته است: «لطفاً مردم افغانستان را فراموش نکنید.» او هشدار داده که توقف کمک‌های صحی، شفاخانه‌ها را در وضعیت بحرانی قرار داده و جان میلیون‌ها تن را تهدید می‌کند.
اما هم‌زمان، عبداللطیف نظری، معاون وزارت اقتصاد طالبان، در گفت‌وگویی با یک ایستگاه رادیویی محلی در ماه گذشته‌ی میلادی، کمک‌های خارجی را «تبلیغاتی» خوانده و ادعا کرد که افغانستان می‌تواند «با تولید داخلی» بر مشکلات اقتصادی فائق آید.
این تناقض در حالی مطرح می‌شود که وضعیت اقتصادی کشور رو به وخامت گذاشته و بسیاری از شهروندان افغانستان از نبود شغل، تورم و فروپاشی خدمات ابتدایی شکایت دارند. آریا، زن ۲۱ ساله در کابل، می‌گوید: «این روزها فقط اعضای طالبان کار دارند.» یکی از کارمندان دولتی نیز تایید کرده که بسیاری از حقوق‌بگیران با کاهش درآمد یا تاخیر در پرداخت مواجه شده‌اند.
حتی اعضایی از ساختار اداری طالبان که از حکومت پیشین به این رژیم پیوسته‌اند، از ناامیدی گسترده خبر می‌دهند. یکی از آن‌ها به واشنگتن پست گفته است: «در بین کارمندان دولتی ناامیدی گسترده‌ای وجود دارد. همه منتظرند ببینند چه خواهد شد.»
از سوی دیگر، با نزدیک شدن زمستان و کاهش شدید منابع خوراکی، هشدارها درباره‌ی موج جدید سوءتغذیه و بیماری رو به افزایش است. جان آیلیف، مدیر برنامه‌ی جهانی خوراک در افغانستان گفته است که این نهاد تنها می‌تواند به یک‌دهم نیازمندان خدمات‌رسانی کند و افزود: «طالبان هم به‌اندازه‌ی ما نگران است.»
با این حال، سر ناسازگاری طالبان با خواست‌های حقوق‌بشری جهان و نیز نبود موضع‌گیری صریح و واحد از سوی طالبان درباره‌ی همکاری با نهادهای خارجی، هم مانعی برای ازسرگیری کمک‌هاست و هم عامل تشدید ناامیدی مردم. کارشناسان هشدار می‌دهند که در غیاب شفافیت و مسئولیت‌پذیری، حتی اگر جریان کمک‌ها از سر گرفته شود، اعتماد عمومی بازگشت نخواهد کرد.
