زلمی خلیل‌زاد، فرستاده‌ی ویژه‌ی پیشین امریکا برای صلح افغانستان، از کشورهایی که در نشست مجمع عمومی سازمان ملل متحد در مورد افغانستان بیانیه صادر کردند، انتقاد کرد.
در این نشست، قطعنامه‌ای تصویب شد که بر ضرورت تعامل جامعه‌ی جهانی با طالبان تاکید کرده و خواستار رعایت حقوق بشر، پایبندی طالبان به تعهدات بین‌المللی افغانستان و تشکیل حکومت فراگیر شده بود.
خلیل‌زاد گفت: «چند تن از حامیانِ به‌ظاهر با وجدان آن قطعنامه، واقعاً سابقه‌ی درخشانی در زمینه‌ی حقوق بشر دارند؟ چند کشور از میان آن‌ها، با زنان و دختران خود به‌طور برابر و منصفانه رفتار می‌کنند؟»
خلیل‌زاد گفت در حالی که این کشورها [طالبان] را نصیحت می‌کنند، همسایگان افغانستان، ایران و پاکستان، مشغول اخراج مهاجران این کشور هستند؛ آن‌هم در شرایطی که افغانستان با تحریم‌های بین‌المللی روبه‌رو است و دارایی‌هایش نیز همچنان مسدود مانده‌اند.
او در ادامه پرسید: «آیا آن‌ها هیچ برنامه‌ای برای کمک به افغانستان جهت دست‌یابی به این اهداف آرمانی ارائه داده‌اند؟»
خلیل‌زاد بیانیه‌های کشورها – که اغلب‌شان در مورد وضعیت حقوق‌بشری افغانستان ابراز نگرانی کردند – را «پوج و شرم‌آور» توصیف کرد.
او در پایان تاکید کرد که طالبان باید برخورد خود در قبال زنان را «بهبود» بخشد و برای آینده‌ی افغانستان، بگذارد زنان و دختران به آموزش بالاتر از سطح ابتداییه، دسترسی داشته باشند.
پیش‌نویس قطعنامه‌ی سازمان ملل متحد در مورد افغانستان، با 116 رای موافق، دو رای مخالف و 12 رای ممتنع به تصویب رسید. امریکا و اسرائیل دو کشوری بودند که به آن رای مخالف دادند.
