شیخ محمدبن‌عبدالرحمان، نخست‌وزیر قطر در گفته‌های اخیر خویش در مورد افغانستان گفت: هیچ برنامه‌ی روشنی برای آینده‌ی افغانستان وجود ندارد. این گفته در حالی بیان می‌شود که رژیم طالبان در افغانستان هم‌چنان و پس از گذشتِ دوسال از بازگشت به‌قدرت، توسط هیچ دولت و یا نهاد بین‌المللی‌ای رسمیت نیافته‌است و هنوز هم نمایندگان سیاسی آن‌ها در حالِ آمدوشد به کشورهای منطقه و جهان، به‌منظورِ اقناعِ این کشورها برای پذیرش طالبان در مقام حاکمیت رسمی و مشروع افغانستان هستند. این نمایندگان سیاسی به میان‌جیِ دولت‌هایی هم‌چون دولت قطر، حتا با نمایندگان و دیپلمات‌های ایالات محتده‌ی آمریکا – آن دشمن «کافر و بدسگال»- نیز دیدارها و گفت‌وگوهایی داشته‌اند، گفت‌وگوهایی که هنوز خبری از برایند و نتایج آنان نیست. نمایندگان سیاسی طالبان هم‌چنین دیدارهای مکرری با مقامات کشورهایی چون روسیه، ترکیه، ایران و پاکستان داشته‌اند.
در این میان قطر، در مقام یکی از نزدیک‌ترین کشورهای عربیِ منطقه‌ی خاورمیانه به طالبان، که هماره متهم به پشتیبانی مالی و سیاسی از این گروه بوده‌است، نقشی برازنده و بارزی را ایفا می‌کند. قطر حتا در زمان حاکمیت جمهوری اسلامی افغانستان نیز با گروه طالبان در ارتباط بوده و زمینه‌ی گشایش دفتر سیاسی این گروه در خاک خود را مهیا کرده بود. این کشور، هم‌چنین نقش بسیار مهمی در برگزاری، تسهیل و به‌نتیجه رسیدنِ روند صلح میان دولت ایالات متحده با گروه طالبان داشت و قرادادِ «دوحه» نتیجه‌ی پادرمیانی و وساطت همین کشور میان دو گروهِ مشغول جنگ بود.
اما گفته‌های تازه‌ی نخست وزیر قطر، نشان‌گر به‌تیرگی گراییدن روابط طالبان با این دولت است. بیان‌گر گونه‌ای نومیدی و یأس از عمل‌کرد و کارنامه‌ی طالبان در دوسالی که از حاکمیت آن‌ها به افغانستان می‌گذرد. آنان به روشنایی می‌نگرند که طالبان سرگرم برخوردهای ایدئولوژیک و جزئی بوده و برنامه‌ی جامع و یا حتا روشنی در مورد آینده‌ی افغانستان ندارند. اندیشه‌ی اصلی طالبان در این دوسال، پیراستنِ شهر و روستا از آن‌چه آن‌ها «منکرات» می‌دانند، بوده‌است. فرمان‌های صادرشده توسط مقام‌های بلندپایه‌ی این گروه بیش‌تر ناظر بر «تطبیق شرع»، «وضع محدودیت» و سلب حق‌های متفاوت از اقلیت‌ها و گروه‌های فکری، صنفی و جنسیتی متفاوت بوده‌است. اما در این بُرهه‌ی زمانی، هیچ طرح روشنی از جانب این رژیم در مورد چگونگی توسعه‌ی اقتصادی، تحصیلی و سیاسی افغانستان مشاهده نشده‌است. نه‌تنها این برنامه‌ها وجود ندارند و از رژیم تلاشی برای آفرینش و ساختن آن‌ها دیده نشده‌است، بلکه مسیری که این گروه می‌پیماید و در آن حرکت می‌کند؛ راهِ تشدید و عمیق‌تر کردنِ این تضادها است. به‌گونه‌ی طالبان نه‌فقط کاری در مورد مسائل مهم بنیادین جامعه هم‌چون بی‌کاری، عقب‌ماندگی، بی‌سوادی، فقر و توسعه‌نیافتگی نکرده‌اند، بلکه تجربه‌ی دوساله‌ی حکومت آن‌ها به ژرفنای این بحران افزوده و آن‌ها را دو چندان کرده‌است.
اما تنها جنبه‌ی داخلی ناکامگاری طالبان نیست که نگرانی و یأس متحدان آن‌ها را برانگیخته‌است، این رژیم در عمل به پیمان و تعهدات بین‌المللی خویش نیز کار کارستانی نکرده‌است و حتا هیچ علاقه و میلی هم به عملی نمودن آن تعهدات از خود نشان نمی‌دهد. رژیم گروه طالبان در افغانستان به‌گونه‌ی مکرر از سوی نهادهای بین‌المللی و دولت‌های جهان، به عهدشکنی و زیرپا گذاشتن تعهداتی هم‌چون؛ برداشتن محدودیت‌های کار و تحصیل زن، آزادی بیان و اجازه‌ی اطلاع‌رسانی رسانه‌های داخلی متهم شده‌است.
موارد بالا و دگر موارد از این دست به روشنی نشان می‌دهند که هم‌پیمانی و اتحاد میان طالبان و کشورهای دور و نزدیک منطقه و جهان، اتحادهایی مشروط و براساس منافع دوسویه هستند، و اگر برخورد نامعقول و تندروانه‌ی طالبان با مسائل داخلی و خارجی ادامه پیدا کند، ممکن در آینده‌های نه‌چندان دور؛ ما شاهد گسست این اتحادها و قطع کمک‌های مالی و سیاسی به رژیم این گروه در افغانستان باشیم. رژیمی که بندِ نافش به همین کمک‌های خارجی بسته‌است و اگر این کمک‌ها قطع شوند، خودِ این رژیم – و از برکت آن مردم افغانستان- وارد یکی از عمیق‌ترین فاجعه‌های انسانی و اقتصادی عصرحاضر خواهند شد. در چند روز آغازین زمام‌داری طالبان بر کابل، به حکم تجربه و چشم؛ ما شاهد شکنندگی حیرت‌آور ارزش پول افغانی بودیم، مضاف بر این‌که بنابر گزارش‌های متعدد سازمان‌ها و بنیادهای جهانی اکثریت مطلق مردم افغانستان در آستانه‌ی گرسنگی قرار داشته و حتا تضمین غذایی نیز ندارند؛ پس یک تکانه‌ی نامقدار دگر می‌تواند باعث افتادنِ این قطار متروک و مهجور به تهِ دره شود، و این گفته‌های نخست‌وزیر قطر در واقع زنگ خطری است که از افتادن این قطار هشدار می‌دهد.
تلویزیون دیار از سوی شماری‌از «خبرنگاران در تبعید» افغانستان پایه‌گذاری شده‌است. این‌رسانه هم‌اکنون روی پا‌ی‌گاه‌های دیجیتال، روی‌دادهای افغانستان و جهان را به زبان‌های فارسی، پشتو و انگلیسی روایت می‌کند و در نظر دارد تا به‌زودی پخش زنده‌ی اینترنتی و ماهواره‌ای اش را نیز آغاز کند.