امرالله صالح، معاون پیشین ریاست‌جمهوری افغانستان، عملیات «سیندور» هند را نقطه‌ی عطفی در راهبردهای منطقه‌ای توصیف کرد. او گفت که هند با نشان دادن اینکه به‌دنبال «همدردی» اعضای شورای امنیت سازمان ملل نیست، ثابت کرد که به «خوداتکایی راهبردی» رسیده و برای نخستین بار «هراس‌افگنان و حامیان دولتی» آن‌ها در پاکستان را به‌طور همزمان هدف قرار داد.
صالح همچنین با کنایه‌ای به اسلام‌آباد افزود که جنگ را نمی‌توان با وام صندوق بین‌المللی پول، پیروز شد. او گفت که «صبر راهبردی و خویشتن‌داری فرهنگی» هند پس از حمله‌ی پهلگام در کشمیر تحت اداره‌ی این کشور پایان یافت و هند توانست به پایگاههای کلیدی پاکستان، از جمله پایگاه نورخان، دسترسی پیدا کند.
در مقابل، صالح به عملیات «بنیان‌المرصوص» پاکستان اشاره کرد و افزود که اطلاعات و شواهد بصری از این عملیات بسیار محدود است یا اصلاً وجود ندارد و به نظر می‌رسد این عملیات، هرگز طوری که تبلیغ می‌شد، اجرا نشده‌است. او تاکید کرد که آتش‌بس زودهنگام، پاکستان را نجات داد. صالح همچنین به ادعاهای ارتش پاکستان درباره‌ی موفقیت‌هایشان اشاره کرد، اما افزود که برخلاف پاکستان، آسمان هند باز ماند، پروازها متوقف نشدند و «هیچ شواهدی از اصابت موشک به شهرهای هند نیز وجود ندارد.»
او در ابتدای نوشته‌اش در این باره، تاکید بر آن دارد که عملیات سیندور هند نشانه‌ای از تغییرات عمده در سیاست‌های خارجی و راهبردی این کشور است. به‌گفته‌ی صالح، هند با این عملیات نشان داد که نیازی به جلب حمایت قدرت‌های دائم شورای امنیت سازمان ملل ندارد و توانسته‌است به «استقلال راهبردی» دست یابد. این تغییر به گفته‌ی وی در رویکرد هند به هراس‌افگنی نیز به‌وضوح نمایان است؛ چنان‌چه برای نخستین بار، هند نه‌تنها گروه‌های هراس‌افگن بلکه حامیان دولتی آن‌ها را نیز هدف قرار داد. صالح گفته که این اقدام، افسانه‌ی جدایی میان هراس‌افگنان و برخی «افسران سرکش» ارتش پاکستان را که به‌عنوان بهانه‌ای برای حملات هراس‌افگنی مطرح می‌شد، از بین برد. این رویکرد جدید به گفته‌ی او، پاکستان را وادار به ابداع نوع جدیدی از انکار مسئولیت می‌کند، زیرا دیگر نمی‌تواند پشت پرده‌ی حمایت از هراس‌افگنی پنهان شود.
صالح همچنین به محدودیت‌های مالی پاکستان اشاره کرده و گفته که هیچ‌کشوری با دریافت وام از صندوق بین‌المللی پول، در جنگ پیروز نمی‌شود. او گفته که در بحبوحه‌ی نبرد، پاکستان برای دریافت وام از صندوق بین‌المللی پول مذاکره کرد که به‌صورت «شگفت‌انگیزی» تایید شد. صالح این موضوع را نشانه‌ای از ناتوانی پاکستان در تامین مالی یک جنگ تمام‌عیار دانسته، با این‌حال او تاکید کرده که «پاکستان توانایی شرکت در نبردها را دارد.»
در مقابل، به گفته‌ی او، صبر راهبردی هند پس از حمله‌ی ۲۲ اپریل در منطقه سیاحتی پهلگام در کشمیر تحت اداره‌ی این کشور، پایان یافت و با واکنش سریع، حملات دقیقی به پایگاههای نظامی پاکستان انجام داد. صالح به‌ویژه از آسیب‌پذیری پایگاه هوایی نورخان در راولپندی سخن گفته که علی‌رغم تصورات قبلی، توانست در برابر حملات هند شکست‌پذیر باشد و این از نظر وی، نشان‌دهنده‌ی «برتری عملیاتی هند» است.
او نوشته: «هر وجب از پاکستان در دسترس بود. من همیشه فکر می‌کردم پایگاه هوایی نورخان بهترین پایگاه دفاعی پاکستان است. اینطور نیست. شهر راولپندی به عنوان قلب ارتش پاکستان و مشهورترین پایگاه هوایی آن مورد اصابت قرار گرفت.»
تحلیل صالح همچنین به «بُعد مذهبی» این تنش‌ها پرداخته و به‌ویژه به «بی‌اثر شدن انحصار پاکستان در صدور فتوای اسلامی» اشاره کرده. او توضیح داده که علمای هند با صدور فتوای حمایت از عملیات سیندور، تلاش‌های پاکستان برای «جلب حمایت امت اسلامی» را خنثی کردند. چیزی که به باور او، توازن مذهبی در منطقه را به نفع این کشور تغییر داده و پاکستان را از دستیابی به حمایت‌های مذهبی ضروری برای خود محروم کرده است. کشوری که به گفته‌ی صالح، همیشه برای جلب همدردی امت مسلمان از مذهب «یارگیری» می‌کرد.
صالح همچنین به توانایی هند در حفظ اسرار عملیاتی در یک جامعه‌ی دموکراتیک اشاره دارد. صالح می‌نویسد که در حالی که حفظ اسرار در چنین جوامعی تقریباً غیرممکن است، هند با مهارت و اتحاد عمومی توانست اطلاعات عملیات سیندور را محرمانه نگه دارد. این موضوع به باور او، نشان‌دهنده‌ی انضباط عملیاتی و حمایت گسترده‌ی مردمی از این عملیات است.
در مقابل، او به عملیات «بنیان‌المرصوص» پاکستان اشاره کرده و گفته که هیچ شواهدی از موفقیت این عملیات وجود ندارد. صالح می‌افزاید که برخلاف پاکستان، هند هیچ‌گونه محدودیتی در آسمان خود نداشت و پروازها متوقف نشد. او همچنین می‌گوید که هیچ‌گونه شواهدی از اصابت موشک به شهرهای بزرگ مانند دهلی یا امریتسار مشاهده نشده است، که نشان می‌دهد عملیات پاکستان، هرگز طوری که تبلیغ می‌شد، اجرا نشده‌است. او تاکید کرده‌است که «آتش‌بس، پاکستان را نجات داد.»
