با آغاز روند اخراج اجباری مهاجران افغانستان از پاکستان، رسانه‌های پاکستانی روایت‌هایی انسانی از مهاجران در نزدیکی گذرگاه تورخم را منتشر کرده‌اند. در یکی از این گزارش‌ها، ملوک خان، مردی ۴۵ ساله، می‌گوید که سال‌ها در ایالت پنجاب پاکستان به جمع‌آوری و فروش ضایعات مشغول بوده، اما حالا ناچار است به افغانستان بازگردد؛ جایی که به گفته‌ی خودش، حتی «خانه‌ای برای زندگی کردن ندارد.»
ملوک خان می‌افزاید: «روزی که به پاکستان آمدم، کودک بودم و در آغوش مادرم بودم. حالا باید بدون هیچ‌چیز، به کشوری برگردم که چیزی در آن ندارم.»
محبت خان نیز که همانند ملوک خان، همراه با خانواده‌ی خود به تورخم رسیده، می‌گوید: «در رخصتی‌های عید از پولیس تنها پنج روز مهلت خواستیم؛ اما یک روز که به خانه برگشتم، دیدم پولیس وارد خانه شده و زنان و کودکان خردسال ما را بازداشت کرده‌است.» او افزود که تحقیر شده‌اند و همان شب لوازم خود را جمع کرده و به سمت خط مرزی آمدند.
فاطمه (اسم مستعار) که در خط مرزی منتظر ورود به افغانستان است، با صدای لرزان می‌گوید: این‌جا نه سرپناهی است، نه آب نوشیدنی پاک و نه هم امکانات صحی. فرزندهایمان زیر باران و آفتاب گرم مریض شده‌اند. برای ما گفته شده که در آن طرف مرز برایمان کمک می‌شود. ما حتی در رسیدن به این‌جا نیز به سختی زنده مانده‌ایم.»
رسانه‌های پاکستانی می‌گویند که معمولاً در چنین اردوگاه‌های، زنان و دختران در دسترسی به امکانات بهداشتی و خصوصی، با مشکلاتی روبه‌رو استند.
هجرت‌الله که در سیالکوت پاکستان کار ضایعات را انجام می‌داد، با دیده‌ی پر اشک می‌گوید که با ترس دایمی از بازداشت، تصمیم به بازگشت گرفته است. او می‌افزاید که وضعیت مالی خوبی ندارد و از همین‌رو نتوانست پدرش را با خود بیاورد. هجرت‌الله می‌افزاید که حتی پول کرایه‌ی موتر نیز نداشت. او اکنون امیدوار است که در آن طرف خط مرزی، نهادهای کمک‌رسان برایش کمک کنند.
سید ولی‌شاه می‌گوید که مجبور شده هزینه‌های سفر را با قرض تامین کند. او می‌گوید که در این سفر 67 هزار روپیه (بیش از 16 هزار و 500 افغانی) کرایه موتر پرداخته است. او می‌افزاید که اکنون نمی‌داند چگونه این قرض خود را بپردازد.
بر بنیاد آمار رسمی، تنها ۷۲۳ خانواده از 12 تا 15 حمل به افغانستان برگشته‌اند که اکثر آن‌ها از پنجاب آمده بودند.
