آمار کشته شدگان زمین‌لرزه‌ی «مرگبار» میانمار که در ظهر روز جمعه با قدرت ۷.۷ ریشتر رخ داد، رو به افزایش بوده و تا کنون به ۲۷۱۹ تن رسیده‌است. در عین حال، این حادثه منجر به زخمی شدن 4 هزار و 521 تن و ناپدید شدن 441 تن شده‌است.
در مندلی، دومین شهر بزرگ میانمار و نزدیک به کانون زلزله، تاکنون ۲۵۹ جسد کشف شده است. در یک مورد، فرو ریختن یک صومعه در این شهر جان ۵۰ راهب بودایی را گرفت و گمان می‌رود ۱۵۰ تن دیگر همچنان زیر آوار باشند.
از سوی هم تا کنون، ۴۰۳ تن در این شهر، نجات یافته‌اند.
درحالی‌که اداره‌ی آتش‌نشانی نایپیداو، پایتخت میانمار، از نجات یک زن ۶۳ ساله از زیر آوار یک ساختمان پس از ۹۱ ساعت خبر داد اما کارشناسان باور دارند که پس از 72 ساعت، یافتن بازماندگان، «دشوار» خواهد بود.
این زمین‌لرزه، بیش از ده هزار ساختمان را تخریب کرده و یا هم به شدت آسیب رسانده‌است. با این حال، بربنیاد گزارش سازمان جهانی بهداشت، قطع برق، ارتباطات تلفنی و همچنین تخریب جاده‌ها و پل‌ها، ارزیابی دقیق خسارات را دشوار کرده است.
در همسایگی میانمار، تایلند، که از این حادثه متاثر شده، در نتیجه‌ی فرو ریختن یک ساختمان در حال ساخت‌وساز، ۲۲ تن کشته و ۳۴ تن دیگر زخمی شدند و ده‌ها کارگر هنوز هم ناپدید استند.
تلاش‌ها برای کمک‌رسانی و موانع پیش رو
بر بنیاد گزارش‌ها، تلاش‌های جستجو و نجات با حضور تیم‌های بین‌المللی از کشورهایی چون چین، روسیه، هند، امارات متحده‌ی عربی و چند کشور جنوب شرقی آسیا ادامه دارد.
روز دوشنبه، امدادگران چینی چهار تن، از جمله یک کودک ۵ ساله و یک زن باردار، را از زیر آوار یک مجتمع آپارتمانی در نایپیداو نجات دادند. در یک مورد دیگر، دو نوجوان با استفاده از نور موبایل‌های خود از زیر آوار همین ساختمان خارج شدند و اطلاعاتی‌که آن‌ها به امدادگران ارائه دادند، برای نجات مادربزرگ و یکی دیگر از اعضای خانواده‌‌ی آن‌ها کمک کرد.
با این حال، کمبود ماشین‌آلات سنگین در بسیاری از مناطق، امدادرسانی را کند کرده و در برخی نقاط، کارگران مجبور به تشکیل زنجیره‌ی انسانی شدند تا خشت‌ها و کانکرت را از یک ساختمان تخریب شده دست‌به‌دست کرده و انتقال دهند.
از سویی هم، درگیری‌های داخلی در میانمار که حتی پس از زمین‌لرزه نیز متوقف نشده‌است، روند کمک‌رسانی را دشوار کرده‌است. یکی از ناظران حقوق بشر سازمان ملل متحد، تأکید کرده که برای «نجات جان افراد، حملات نظامی باید متوقف شوند.»
با این حال آشکار نیست که نیروهای نظامی در جایی مانع کمک‌رسانی شده‌باشد؛ درحالی‌که در حادثه‌ی «طوفان نرگس» در سال 2008 که بیش از 100 هزار کشته به‌جا گذاشت، دولت در ابتدا مانع از ورود کمک به کشور می‌شد و حتی پس از ورود کمک‌ها، محدودیت‌های شدیدی بر آن وضع کرده بود.
پیش از زلزله، جنگ داخلی میانمار بیش از ۳ میلیون تن را آواره و نزدیک به ۲۰ میلیون تن را نیازمند کمک کرده بود. اکنون، تخریب زیرساخت‌های آب و فاضلاب و جابه‌جایی مردم به پناهگاه‌های پرازدحام، خطر شیوع بیماری‌هایی چون عفونت‌های تنفسی، تب دنگی و سرخکان را افزایش داده است.
همزمان، بربنیاد گزارش دفتر هماهنگی امور بشردوستانه‌ی ملل متحد، با نزدیک شدن فصل باران‌های موسمی، نبود سرپناه مناسب آن‌هم در شرایطی که بسیاری از مردم به دلیل تخریب خانه‌هایشان و یا ترس از پس‌لرزه‌ها در فضای باز می‌خوابند، به چالش بزرگی تبدیل شده‌است.
