شمار قربانیان زلزله‌ی میانمار روز یکشنبه همچنان رو به افزایش است. تیم‌های امدادی خارجی و کمک‌ها به این کشور فقیر سرازیر شده‌اند، اما شفاخانه‌ها از هجوم مجروحان پر شده و برخی مناطق با منابع محدود به‌تنهایی در تلاش برای نجات هستند. این زلزله ۷.۷ ریشتری، که یکی از قوی‌ترین زمین‌لرزه‌های قرن در میانمار بود، روز جمعه این کشور جنگ‌زده را لرزاند و تا روز یکشنبه حدود ۱۷۰۰ کشته، ۳۴۰۰ زخمی و بیش از ۳۰۰ مفقود برجای گذاشت.
مین آنگ هلینگ، رهبر نظامی میانمار، هشدار داد که تعداد کشته‌ها ممکن است بیشتر شود و دولتش با شرایط دشواری روبه‌روست. او سه روز پیش در اقدامی نادر از جامعه‌ی جهانی درخواست کمک کرد. کشورهای همسایه از جمله هند، چین و تایلند به همراه مالیزیا، سنگاپور و روسیه، تیم‌های امدادی و کمک‌های خود را ارسال کرده‌اند. فدراسیون بین‌المللی صلیب سرخ اعلام کرد: «تخریب‌ها گسترده است و نیازهای انسانی هر ساعت بیشتر می‌شود. با افزایش دما و نزدیک شدن فصل باران‌های موسمی، باید پیش از وقوع بحران‌های ثانویه، اوضاع را تثبیت کنیم.»
ایالات متحده ۲ میلیون دالر کمک از طریق سازمان‌های بشردوستانه‌ی مستقر در میانمار وعده داده و تیمی اضطراری از آژانش توسعه‌ی بین‌المللی این کشور (یو‌اس‌ای‌آی‌دی) را به منطقه اعزام کرده است. این فاجعه بر میانماری که از جنگ داخلی پس از کودتای ۲۰۲۱ در رنج است، فشار بیشتری وارد کرده؛ جنگی که اقتصاد را فلج، بیش از ۳.۵ میلیون تن را آواره و نظام سلامت را نابود کرده است. زیرساخت‌های حیاتی مانند پل‌ها، جاده‌ها و فرودگاه‌ها آسیب دیده و امدادرسانی را کند کرده است. در برخی مناطق نزدیک کانون زلزله، ساکنان از نبود کمک دولتی خبر داده‌اند و خودشان دست به کار شده‌اند.
در ماندالی، دومین شهر بزرگ میانمار، و پایتخت نایپیتاو، شفاخانه‌ها از بیماران لبریز شده‌اند. در ساگاینگ نزدیک کانون زلزله، تخریب وسیع است و ساکنان از قطع برق و کمبود آب آشامیدنی می‌گویند. یک باشنده به نام هان زین اظهار داشت: «هیچ کمکی نرسیده و امدادگری دیده نمی‌شود.» پل اصلی ارتباطی ساگاینگ به ماندالی نیز در رودخانه‌ی ایراوادی فرو ریخته است. در تایلند، زلزله یک آسمان‌خراش در حال ساخت را در بانکوک ویران کرد و ۱۸ تن را کشت. عملیات نجات در این شهر با استفاده از پهپاد و سگ‌های جست‌وجوگر ادامه دارد، اما هنوز ۷۶ تن زیر آوار گرفتارند.
در ماندالی، ده‌ها تن زیر آوار مانده‌اند و کمبود تجهیزات سنگین، نجات را دشوار کرده است. یک امدادگر به رویترز گفته: «با دستکش و طناب کار می‌کنیم، اما شمار مفقودان و کشته‌ها قابل شمارش نیست.» در بانکوک، خویشاوندان کارگران گرفتار در انتظار خبری از عزیزانشان هستند و فریادهای دلخراش مادری که نام دخترش را صدا می‌زد، صحنه را تکان‌دهنده‌تر کرد. آیا تلاش‌های جهانی می‌تواند این فاجعه را مهار کند؟ زمان پاسخ خواهد داد.
