انجمن ادبی سوزن طلایی به رهبری حمیرا قادری، داستان‌نویس شناخته‌شده‌ی کشور، کارزار نمادینی را با نام «غرس نهال ایستادگی؛ اعتراض به تداوم استبداد و سرکوب»، در شش ولایت افغانستان راه‌اندازی کرد.
این کارزار که با کاشت نهال در ولایت‌های بدخشان، هرات، کابل، غزنی، بامیان و تخار همراه شده، به‌عنوان نمادی از «ایستادگی، پایداری و امید» در برابر سیاست‌های طالبان عنوان شده‌است.
اعضای این انجمن با این ابتکار، اعتراض خود را به آن‌چه که «نقض گسترده‌ی حقوق بشر، محرومیت زنان و دختران از آموزش، سلب آزادی‌های فردی و اجتماعی، بازداشت و شکنجه‌ی فعالان مدنی، خفقان فکری و سرکوب هنر و ادبیات» می‌نامند، اعلام کردند.
در این اعلامیه آمده‌است: «هر نهال به نام یکی از فعالان مدنی و آزادی‌خواهانی غرس می‌شود که به دلیل مبارزات‌شان در برابر تاریکی و استبداد، بازداشت و شکنجه شده‌اند.» اعضای این انجمن در همین راستا از 19 تن از فعالان مدنی نام می‌برد که شامل: مطیع‌الله ویسا، مرجان هساند، پروانه ابراهیم‌خیل، ظریفه یعقوبی، ژولیا پارسی، زهرا حق‌پرست، خالد قادری، حمزه الفت، مهدی انصاری، رسول پارسی، تمنا زریاب پریانی، مرسل عیار، نجیب‌الله وطن‌یار، ندا پروانی، فرحت پوپلزی، عزت‌الله رحیمی، حمیرا یوسفی، مجیب ضیا و حمیده امیری می‌باشند.
این انجمن گفته: «این اقدام، نشانه‌ای از تعهد ما به آرمان‌های آزادی و ادای احترام به آنانی است که در برابر تاریکی ایستاده‌اند.»
در اعلامیه‌ی انجمن ادبی سوزن طلایی ضمن تاکید بر این تعهد، آمده‌است: «ریشه‌ی حقیقت هرگز خشکیده نمی‌شود، بلکه سبز شده و پرتو می‌افکند.»
انجمن ادبی سوزن طلایی پیشینه‌ی راه‌اندازی کارزارهای مدنی برای اعتراض به سیاست‌های به گفته‌ی این انجمن، «سرکوب‌گرایانه‌ی» طالبان را دارد. این انجمن به مناسبت روز جهانی زن (هشت مارچ) در شهرهای هرات، مزارشریف، پنجشیر و کابل کارزاری را راه‌اندازی کرده بود که شامل توزیع کارت‌های تبریکی، دست‌بند، گل‌های سرخ، شیرینی و کتاب به مردم بود. اعضای این انجمن اقدام خود را «ایستادگی‌ای در برابر سیاست‌های حذف‌گرایانه‌ی طالبان» نامیده بودند.
