بیش از سه سال و نیم از بازگشت طالبان به قدرت در افغانستان می‌گذرد و در این مدت، حقوق زنان و دختران این کشور به شکلی «بی‌رحمانه» سرکوب شده است. در میان این میلیون‌ها زن، بیست تن از اعضای تیم کریکت زنان افغانستان که مجبور به فرار از کشورشان شدند، حالا در تبعید، برای به دست آوردن «حق بازی» مبارزه می‌کنند.
به گزارش اسکای نیوز، این زنان که برخی از آن‌ها در زمان فرار زیر ۱۸ سال بودند، پس از تسلط طالبان در تابستان ۲۰۲۱ مجبور شدند حتا مدال‌ها و گواهی‌نامه‌های خود را نابود کنند تا از خطر انتقام‌جویی در امان بمانند.
فیروزه امیری، ۲۱ ساله، که یکی از این زنان است به اسکای نیوز گفت: «ما با چالش‌های بزرگی روبه‌رو شدیم؛ ترک افغانستان و شروع زندگی جدید در استرالیا کار آسانی نبود.» او که تازه قرارداد بازی در تیم ملی زنان افغانستان را دریافت کرده بود، در عرض چند روز همه چیز را از دست داد و مجبور شد مدال‌هایش را بسوزاند.
محدودیت‌های بی‌پایان و رویاهای به تعویق‌افتاده
از زمان بازگشت طالبان، زنان و دختران افغانستان نه‌تنها از تحصیل محروم شده‌اند، بلکه حتی آزادی‌های ساده‌ای مثل رفتن به پارک یا ورزشگاه هم از آن‌ها سلب شده است. امروز (7 مارچ 2025)، ۱,۲۶۶ روز از ممنوعیت تحصیل دختران بالای صنف ششم گذشته و وعده‌های طالبان برای بازگشت آن‌ها به مکتب همچنان «بی‌معنی» به نظر می‌رسد. در این میان، ورزش هم به‌عنوان یکی از عرصه‌های ممنوعه برای زنان، به‌ویژه کریکت که زمانی نویدبخش آینده‌ای روشن بود، به‌طور کامل تعطیل شده است.
فیروزه و بنفشه هاشمی، ۲۲ ساله، دو تن از این کریکت‌بازان تبعیدی، حالا در استرالیا هستند و تنها یک خواسته دارند: به رسمیت شناخته شدن به‌عنوان تیم پناهندگان افغانستان توسط شورای بین‌المللی کریکت. فیروزه به اسکای نیوز گفت: «ما نمی‌فهمیم چرا آن‌ها سکوت کرده‌اند.» بنفشه هم افزود: «ما از آن‌ها چیزی جز حقوق‌مان نمی‌خواهیم.» اما تاکنون، درخواست‌های مکرر این زنان بی‌پاسخ مانده و اسکای نیوز گزارش می‌دهد که آی‌سی‌سی، به پرسش‌های این شبکه هم در این مورد پاسخ نداده است.
تبعیض آشکار: مردان بازی می‌کنند، زنان فراموش می‌شوند
در حالی که تیم کریکت مردان افغانستان همچنان عضویت کامل این شورا را حفظ کرده و در رقابت‌هایی مثل جام قهرمانی ۲۰۲۵ شرکت می‌کند، زنان این کشور از هرگونه حضور در میدان محروم‌اند. این در حالی‌ست که طبق قوانین این شورا، یک کشور برای عضویت کامل باید تیم زنان هم داشته باشد. فیروزه با ناراحتی به اسکای نیوز گفت: «ما در موقعیت مشابهی با تیم مردان هستیم، اما آن‌ها در مسابقات قهرمانی بازی می‌کنند و ما نه.» شبنم عیسان، ۱۷ ساله، هم اضافه کرد: «ما شایسته‌ی فرصتی برای رقابت در سطح جهانی هستیم؛ می‌خواهم به دنیا نشان دهم که زنان افغانستان توانایی درخشش در بالاترین سطوح را دارند.»
فرار از کابوس و امید به آینده
این زنان در جنوری امسال، برای اولین بار پس از تبعید، در یک مسابقه‌ی برجسته در استرالیا به میدان رفتند، اما نتوانستند زیر پرچم افغانستان بازی کنند، در حالی که پرچم این کشور در میان تماشاگران به چشم می‌خورد. آن‌ها می‌گویند هدف‌شان فقط بازی نیست، بلکه می‌خواهند صدای میلیون‌ها زن و دختری باشند که در افغانستان از دید عموم محو شده‌اند. فیروزه به اسکای نیوز تاکید کرد: «این زمانیی است که شورا باید از ما حمایت کند، از تیم ما پشتیبانی کند و به ما کمک کند تا کریکت بازی کنیم.»
جهانی که فراموش کرده است
افغانستان دیگر مثل گذشته در صدر اخبار نیست، اما اسکای نیوز هشدار می‌دهد که سرنوشت زنان و دختران این کشور باید وجدان بشریت را آزار دهد. هیچ جای دیگری در قرن حاضر، حقوق زنان به این سرعت و شدت سرکوب نشده است. در حالی که برخی رهبران طالبان درباره این سیاست‌ها ابراز تردید شخصی کرده‌اند، واقعیت این است که جنگ علیه زنان، موثرترین سیاستی بوده که این گروه از زمان خروج امریکا پیش برده است.
این زنان با وجود همه‌ی موانع، هنوز امیدوارند. بنفشه به اسکای نیوز گفت: «ما فقط می‌خواهیم شورای جهانی کریکت حقوق ما را به رسمیت بشناسد؛ ما شایسته‌ی بهتریم.» اما تا زمانی که نهادهای بین‌المللی مثل آی‌سی‌سی اقدامی نکنند، رویاهای این کریکت‌بازان در تبعید، همچنان در انتظار خواهد ماند؛ رویاهایی که از خاکستر مدال‌های سوخته سر برآورده‌اند و منتظر روزی هستند که جهان به آن‌ها گوش دهد.
