جاوید احمد، پژوهشگر حوزه‌ی مبارزه با هراس‌افگنی و عضو ارشد شورای اتلانتیک در مقاله‌ای جدید به نیویارک‌تایمز نوشته است که ایجاد یک «حضور دیپلماتیک محدود» در افغانستان یا حتی بازگشایی سفارت امریکا در این کشور می‌تواند «رویکردی موثر» برای مقابله با «تهدیدات هراس‌افگنی» و حفظ امنیت ملی امریکا باشد.
به گفته‌ی او، سیاست کنونی امریکا در برابر طالبان، که نه شامل براندازی این گروه می‌شود و نه به رسمیت شناختن آن، باعث شده است که طالبان بدون هیچ فشار جهانی به تحکیم قدرت خود ادامه دهد و بی‌توجهی به این وضعیت، که شباهت خطرناکی به پیش از حملات ۱۱ سپتامبر دارد، ممکن است پیامدهای امنیتی «سنگینی» برای امریکا به دنبال داشته باشد.
او در این نوشته‌اش افزوده که دولت ترمپ باید رویکردی «واقع‌گرایانه» در قبال افغانستان اتخاذ کند، زیرا حاکمیت طالبان نه‌تنها به سرکوب مخالفان و نقض گسترده‌ی حقوق زنان و دختران ادامه داده، بلکه افغانستان را به مرکزی برای «گروه‌های جهادی» مانند القاعده تبدیل کرده است.
احمد استدلال می‌کند که دولت ترمپ باید در چارچوب یک سیاست «عملی و نتیجه‌محور»، گزینه‌هایی را برای تعامل مستقیم با طالبان بررسی کند تا از تهدیدهای احتمالی علیه امنیت ملی امریکا جلوگیری شود.
به گفته‌ی او، یکی از اقدامات اساسی می‌تواند ایجاد یک «حضور دیپلماتیک محدود» در افغانستان یا حتی بازگشایی سفارت امریکا در کابل باشد تا ارتباط منظم با سران طالبان برقرار شود. او تاکید می‌کند که این رویکرد نه به معنای مشروعیت‌بخشیدن به طالبان، بلکه راهی برای «تقویت توانایی‌های اطلاعاتی امریکا» در داخل افغانستان و مهار «تهدیدات هراس‌افگنی» خواهد بود.
احمد در ادامه می‌نویسد که چین، برخلاف امریکا، پس از خروج نیروهای آمریکایی از افغانستان در سال ۲۰۲۱، سفارت خود را در کابل باز نگه داشت و روابطش را با طالبان گسترش داد. به باور او، طالبان همچنان امریکا را به عنوان یک «شریک ترجیحی» در مقایسه با چین می‌بیند و یک سیاست فعال از سوی واشنگتن می‌تواند نفوذ بیجینگ را در این کشور محدود کند.
او همچنین نسبت به گسترش فعالیت‌های داعش شاخه‌ی خراسان در افغانستان هشدار داده و تاکید می‌کند که این گروه، که دشمن سرسخت طالبان محسوب می‌شود، به‌طور فزاینده‌ای عملیات خارجی و جذب نیرو را در پاکستان و آسیای مرکزی توسعه داده است. او یادآور می‌شود که وزارت امنیت داخلی امریکا در اکتوبر گذشته نسبت به خطر حملات این گروه در خارج از افغانستان هشدار داده بود و شواهدی از طرح‌های هراس‌افگنانه در دسترس قرار گرفته است.
جاوید احمد با اشاره به روابط طالبان و القاعده می‌گوید که این گروه همچنان به القاعده پناه داده و در ازای آن، از این شبکه‌ی هراس‌افگن تعهد گرفته که از خاک افغانستان برای برنامه‌ریزی حملات علیه غرب استفاده نکند. به گفته‌ی او، این توافق طالبان با القاعده به دلیل انزوای جهانی این گروه پایدار مانده است. او پیشنهاد می‌کند که واشنگتن با استفاده از این نفوذ، می‌تواند از طالبان به عنوان «ابزاری برای مهار القاعده» بهره بگیرد.
او در پایان نتیجه می‌گیرد که هرچند تعامل با طالبان برای امریکا «دشوار و ناخوشایند» خواهد بود، اما سیاست انتظار برای فروپاشی این گروه واقع‌بینانه نیست و می‌تواند خطرناک باشد. او تاکید می‌کند که تنها از طریق تعامل مستقیم با طالبان، امریکا می‌تواند نظارت بهتری بر تحولات افغانستان داشته باشد، حملات احتمالی هراس‌افگنانه را خنثی کند و در نهایت، شاید حتی در مسیر تغییرات مثبت در این کشور نقش ایفا کند.
این پژوهشگر حوزه‌ی مبارزه با «هراس‌افگنی» در موسسه‌ی خاورمیانه و عضو ارشد اندیشکده‌ی شورای اتلانتیک، در حالی به سیاست برقراری «ارتباط نزدیک‌تر» با سران طالبان تاکید دارد که کشورهایی نظیر روسیه و چین پیش از این تجربه‌ی مشابهی را آزمایش کرده‌اند. با این حال، همکاری این کشورها با طالبان نتواسته است نگرانی‌های امنیتی آنان را در خصوص تهدیدات گروه‌های «هراس‌افگن» کاهش دهد. این واقعیت ممکن است نشان دهد که تعامل با طالبان در مقیاس جهانی، به ویژه برای کشورهایی که با تهدیدات جدی هراس‌افگنی روبه‌رو هستند، «اثرهای محدودی» داشته باشد.
