نیازی به نهادی جهانی و یا گزارشی دقیق نیست تا ما بدانیم که شمار عدیدی از دخترانی که از حق مکتب رفتن محروم شده‌اند، در خانواده‌های سنتی‌شان محکوم به ازدواج زود و دست شستن از امیدهای آینده‌ی خود می‌شوند؛ ولی با این وجود سه نهاد مهم مربوط به سازمان ملل – بخش زنان این سازمان، بخش پناهندگان و یوناما – در یک گزارش مختصر از افزایش بیست‌درصدی کودک همسری در افغانستان خبر داده‌اند. بلا و فاجعه‌ای که ممنوعیت آموزش دختران بر سر جامعه می‌آورد تا دهه‌ها تاثیر خواهد گذاشت.
آنچه رژیم طالبان انجام داده است، محروم کردن دختران سرزمینی از آموزش است که یگانه دلیل محکم آنان برای فرار از آفت رفتن زودهنگام به خانه‌ی بخت تحصیل و ایستادن روی پای خود بوده است؛ اما نابودسازی این دلیل و آن امید؛ اینک دختران نه تنها در حواشی بلکه در بسیاری از نقاط مرکزی افغانستان هم از سوی خانواده‌های خود مورد فشار قرار می‌گیرند تا زود «باری از دوش مردان خانواده» کاسته و راهی خانه‌ی بخت شوند.
معنای این آفت تولید نسل دگری از زنان سیه‌روز شده‌ای است که مردانی به دنیا می‌آورند که توانایی و دانش کافی برای تربیت درست آنان ندارند و شکی نیست که کودکانی که درست تربیت نشده‌اند بسیار احتمال بالایی دارد که ایام شباب و رعنایی «اجمل رحمانی» و «سراج حقانی» و امثالهم شوند.
آنچه در مورد این فاجعه مهم است این است که این مصیبت به صورت عریانی و در پیش چشم‌های خبر پسند رسانه‌های غربی اتفاق نمی‌افتد؛ در پستوهای خانه‌های مردم و با گریه‌های خفیه‌ی دخترانی که مجبور می‌شوند رویای آزادی و ثمربخشی را به خاک داده و «خدمت‌کار» خانه‌ی شوهر شوند اتفاق می‌افتد. دختران را نه طالبان با زور مستقیم؛ بلکه بی‌معنا شدن انتظار برای بازگشایی فرصت رفتن به مکتب و فشار باورهای سنتی در جامعه مجبور می‌کند که از کوی آرزوی طبیب و مهندس شدن یک‌باره به چاه شوهر کردن در کودکی سقوط کند.
اگرچه تاریخ نه قرارگاه بلکه معبر است و همگان راهیان و گذرکنندگان از آنیم و حیات و ممات ما تکه‌ی کوچکی از یک جمله‌ی آن را هم رقم نخواهد زد؛ اما نباید از خاطر بُرد که سیاهی و جهل چه بلایی بر سر مردم این کشور آورده است؛ در روز چرخیدن چرخ، مردم نباید از یاد برند که این رژیم و این حکام چه بلایی بر سر زنان، دختران، کودکان و مردان آنان آورده است.
تلویزیون دیار رسانه‌ای پیشرو است که به دست روزنامه‌نگاران در تبعید افغانستان بنیان‌گذاری شده و به‌عنوان صدایی جسور برای آزادی بیان و روزنامه‌نگاری مستقل شناخته می‌شود. این رسانه با حضوری پررنگ در بسترهای دیجیتال، تازه‌ترین خبرها و روایت‌های تاثیرگذار از افغانستان و فراتر از آن را به مخاطبان ارائه می‌کند. پخش زنده‌ی اینترنتی دیار هم‌اکنون در سراسر جهان در دسترس است.