جورج فورمن، بوکسور افسانه‌ای سنگین‌وزن که با قدرت مشت‌ها و «بازگشت شگفت‌انگیزش» به رینگ تاریخ‌ساز بود، شب گذشته در سن ۷۶ سالگی در بیمارستانی در هیوستون، ایالات متحده درگذشت. فورمن که ورزش حرفه‌ای اش بیش از سه دهه را در بر گرفت، با افتخارات متعدد و نبردهای به‌یادماندنی مقابل غول‌های بوکس مانند محمد علی و جو فریزر، نامی جاودان در این ورزش از خود به جای گذاشت.
فورمن در جوانی یک «قلدر خیابانی» بود، در ۱۷ سالگی به دنیای بوکس قدم گذاشت و خیلی زود استعدادش را نشان داد. در سال ۱۹۶۸، تنها یک سال و نیم پس از شروع تمرینات، در المپیک مکسیکوسیتی با ناک‌اوت کردن یوناس چپولیس از اتحاد جماهیر شوروی در رَوند دوم، مدال طلای سنگین‌وزن را به گردن آویخت.
فورمن با رکوردی بی‌نقص از ۳۷ برد پیاپی، در سال ۱۹۷۳ در کینگستون جامائیکا به مصاف جو فریزر، قهرمان وقت سنگین‌وزن، رفت. در حالی که شانس او را کمتر می‌دانستند، فورمن با عملکردی خیره‌کننده فریزر را شش بار به زمین انداخت و در رَوند دوم عنوان جهانی را از آن خود کرد.
این پیروزی، که با فریاد معروف گزارش‌گر هاوارد کوزل، «فریزر زمین خورد! فریزر زمین خورد!» همراه شد، فورمن را به یک ابر ستاره تبدیل کرد.
«غرش در جنگل»؛ مسابقه‌ی فورمن با محمد علی کلی
اما نقطه‌ی عطف زندگی حرفه‌ای او در سال ۱۹۷۴ رقم خورد، زمانی که در زئیر (نام قدیمی جمهوری دموکراتیک کانگو) در مسابقه‌ای تاریخی به نام «غرش در جنگل» مقابل محمد علی قرار گرفت.
فورمن که مدافع عنوان بود و به عنوان بخت اول وارد رینگ شده بود، با راهبرد هوشمندانه‌ی علی، معروف به «طناب‌کشی»، غافل‌گیر شد. علی با تکیه بر طناب‌ها انرژی فورمن را تحلیل برد و در رَوند هشتم با یک ترکیب چپ‌راست او را ناک‌اوت کرد.
این شکست، نخستین باخت حرفه‌ای فورمن و پایان سلطه‌ی کوتاه او بر سنگین‌وزن جهان توسط محمد علی، بود.
محمد علی اسطوره‌ی بوکس سنگین‌وزن جهان در تاریخ ۱۷ جنوری ۲۰۱۶ در سن ۷۴ سالگی درگذشت.
فورمن پس از این مبارزه به تلاش ادامه داد. او در سال ۱۹۷۶ بار دیگر با جو فریزر روبه‌رو شد و او را برای دومین بار شکست داد. اما در سال ۱۹۷۷، پس از باخت به جیمی یانگ، در ۲۸ سالگی «به دلیل اعتقادات مذهبی» از بوکس کناره‌گیری کرد.
با این حال، عشق به رینگ او را آرام نگذاشت. در سال ۱۹۸۷، پس از یک دهه دوری، با هدف بازپس‌گیری عنوان قهرمانی به بوکس بازگشت.
بازگشت او با تردیدهایی همراه بود، اما فورمن با پشتکار و برنامه‌ای فشرده، ثابت کرد که سن فقط یک عدد است. او در سال ۱۹۹۱ در ۴۲ سالگی مقابل اواندر هولیفیلد، قهرمان وقت، قرار گرفت. گرچه این مبارزه را با تصمیم داوران باخت، اما عملکردش نشان داد که هنوز قدرتی برای رقابت در سطح بالا دارد.
اوج این بازگشت در سال ۱۹۹۴ بود، زمانی که در ۴۵ سالگی به مصاف مایکل مورر رفت. فورمن که در کارت‌های امتیاز عقب بود، در رَوند دهم با یک مشت تعیین‌کننده مورر را ناک‌اوت کرد و عنوان سنگین‌وزن را بازپس گرفت. این پیروزی او را به «مسن‌ترین قهرمان تاریخ این دسته» تبدیل کرد.
آخرین مبارزه‌اش در سال ۱۹۷۷ مقابل شنون بریگز با شکستِ نزدیک به پایان رسید و او در ۴۸ سالگی برای همیشه از رینگ خداحافظی کرد.
فورمن با رکورد حرفه‌ای ۷۶ برد و ۵ باخت، به‌عنوان یکی از ۱۰ بوکسور برتر سنگین‌وزن تاریخ شناخته می‌شود و در سال ۲۰۰۳ به تالار مشاهیر بوکس راه یافت.
نبردهای او با اسطوره‌هایی چون محمد علی، جو فریزر و اواندر هولیفیلد نه‌تنها مهارتش را نشان داد، بلکه او را به نمادی از استقامت و اراده تبدیل کرد. درگذشت او پایانی بر یک عصر طلایی در بوکس است، اما میراثش در رینگ برای همیشه زنده خواهد ماند.
مایک تایسن، یکی دیگر از اسطوره‌های دنیای بوکس نیز در حساب ایکس خود برای خانواده‌ی فورمن تسلیت گفت و تاکید کرد که «سهم او در دنیای بوکس و فراتر از آن هیچ‌گاه فراموش نخواهد شد.»
